Rozdział 6

~~~~~Violetta~~~~~

Stojąc pod prysznicem w łazience Leona, szorowałam każdy centymetr swojego ciała z takim zapałem, jakbym chciała zmyć z siebie całe upokorzenie. Pełne pogardy spojrzenie Leona bolało bardziej niż gdyby mnie poćwiartowali. Myślałam że nie ma to dla mnie znaczenia, że jestem ponad to. A jednak nie. Francesca tyle razy powtarzała ,że jestem nieodpowiedzialna i liczy się dla mnie tylko wódka. Nigdy jednak nie zwracałam na to uwagi. Teraz obrzydzenie Leona do mnie sięgnęło zenitu i zabolało mnie to bardziej niż przypuszczałam. Wyszłam z kabiny zastanawiając się czy mogę użyć jakiegoś ręcznika. Zauważyłam że na pralce leży jeden zwinięty w kostkę więc go wzięłam. Następnie na powrót włożyłam koszulkę Leona. Pewnie i tak później ją spali. Kiedy wyszłam z łazienki przy stole w kuchni siedziała Fran. Zobaczyła mnie i wstała. Podała mi torbę w ,której były ubrania a ja bez słowa wróciłam do łazienki się przebrać.
-Leon naprawdę nie wiem dlaczego przyszła akurat do ciebie - usłyszałam zza drzwi głos Francesci.
-Nie szkodzi- odparł Leon.
-Porozmawiam z nią.
Nie miałam ochoty dalej tego słuchać. Wyszłam szybko z pomieszczenia. Spojrzeli na mnie. Jedyne o czym w tej chwili marzyłam to zapaść się pod ziemię.

Pół godziny później byłam już w domu. Usiadłam w kuchni przy stole i schowałam twarz w dłonie. Nie miałam ochoty na kolejne kazanie od Fran.
-Violu możemy pogadać - usiadła obok mnie.
-Nie - pokręciłam głową.
-Violu...
-Nie! Ja wiem co ty mi powiesz - krzyknęłam - Znowu ta sama śpiewka o tym jaka jestem nieodpowiedzialna.
-Ciągle ci to mówię bo taka jest prawda. Picie. To jest twoim problemem.
-Nieprawda - zaprzeczałam a do oczu cisnęły mi się łzy.
-Może czas przestać pić i wrócić do Leona.
-Nie, ja nigdy nie będę dobrą matką. Nigdy nie będę taka jaka powinnam być!
-Violu nie mów tak...
-Po prostu nigdy nie będę dla Leona odpowiednia i to jest mój problem! - pojedyncze łzy zaczęły spływać po moich policzkach.
-Gdybyś nie była dla niego odpowiednia to nigdy by cię nie pokochał - powiedziała pokrzepiająco.
-Nie wiesz jaka jest prawda - mówiłam patrząc w blat stołu.
-Więc może już czas to powiedzieć.
Wzięłam głęboko wdech.
-Od zawsze wszyscy powtarzali mi ,że będę taka jak ojciec. Nie przeszkadzało mi to kiedy byłam mała bo chciałam być taka jak on. Pewnego dnia ojciec wrócił do domu i oznajmił ,że stracił pracę. Nie zabrał się za szukanie nowej tylko zatracił się w alkoholu. Nie raz wazon albo lampa lądowały z hukiem na podłodze. Gdyby nie mama, byłoby o wiele gorzej - zaczęłam i czułam ,że głos mi się urywa - W końcu poznałam Leona. Zakochałam się, on mi się oświadczył i zaszłam w ciążę. Mimo to nie powiedziałam mu o sytuacji w domu. Bardzo się cieszyłam. W międzyczasie zmarła babcia która zapisała mi ten dom. Ojciec umarł niedługo później. Po jej pogrzebie wszyscy zebrali się u nas. Leona nie było ze mną bo musiał się stawić na rozmowie o pracę na której bardzo mu zależało. W kuchni stały moje ciotki oraz mama. Usłyszałam jak rozmawiają o ojcu. W końcu przeszły nam mój temat. Mówiły ,że absolutnie nie nadaję się na matkę i ,że prędzej czy później skończę tak jak on. Nie przejmowałam się tym bo myślałam ,że mama stanie w mojej obronie. Jednak nie, ona im przytaknęła. Od tego czasu nie mogłam patrzeć na siebie w lustrze - coraz trudniej było mi mówić.
-I co było dalej - powiedziała Fran patrząc na mnie z troską. Odetchnęłam i zaczęłam kontynuować.
-Po urodzeniu Melanie odeszłam od Leona i zaczęłam sięgać po alkohol.
-Violu, zatracanie się we wspomnieniach nie jest dobre...
-Nie rozumiesz - łkałam - Po prostu wiem ,że nie dam Mel takiej miłości na jaką zasługuje. Bo wszyscy mieli rację i nadal ją mają. Jestem taka jak on.
-Violu...
-Jak byłam mała i zanim jeszcze tata zaczął pić, zapytałam go czy zapisze mnie na balet. Zgodził się ale powiedział ,że zrobi to jak podrosnę. Kupił mi nawet strój. Potem zaczął pić i zapomniał o obietnicy. A ja czekałam aż w końcu strój zrobił się za mały. I tutaj nie chodzi o ten głupi balet Tylko o to ,że ja tak bardzo na to czekałam. Czekałam aż będzie robił mi zdjęcia albo chwalił mnie za moje postępy. Jak będzie klaskał i mówił ,że jest ze mnie dumny. Czekałam na jego miłość - dusiłam się własnymi łzami - I wiem ,że ja będę taka sama. Nie dam Melanie tego na co zasługuje. Bo w końcu jestem taka jak on! - krzyknęła i szybko pobiegłam na górę. Wspomnienia wróciły a tak bardzo chciałam ,żeby zostały na zawsze głęboko w mojej głowie.

W następnym rozdziale...

-Co u Violetty?...

-Po staremu...

-Tęsknisz za nią prawda?...

***

25 sierpnia, godzina 13:00

***********************************************************************************

Hej kochani!

No to wiecie już mniej więcej dlaczego Violka przeszła na złą stronę mocy :D

Następny rozdział czyli rozdział 7 będzie w czwartek ale jutro też wpadnijcie bo o 13:00 mam dla was rozdział 6,5 :) będzie troszkę inny niż te dotychczas. 

Dziękuję ślicznie za pozostawione pytania w zakładce Pytanie do Bohatera. To dla mnie świetna zabawa odpowiadać w imieniu bohaterów więc zachęcam was do zadawania tam częściej pytań bo można się dowiedzieć ,które nie są zawarte w opowiadaniu :D 

Więc do jutra kochani! 

Buziaki dla was :*