Sezon 4 Rozdział 20 'W pogoni za Leonem"

#Violetta

Biegłam do domu ile sił w nogach. Przeszukałam nasze szafki nocne, komodę a nawet szafy z ubraniami. Tak jak myślałam, nigdzie nie było klucza od naszego domku wakacyjnego. Nie wyparował przecież. Jestem prawie pewna ,że Leon go zabrał. Pozostaje mi tylko jedno. Jechać tam i to sprawdzić. Leon zabrał samochód ale rodzice Leona mają dwa, jeden służbowy drugi nie. Poproszę teściową żeby mi go udostępniła na dzisiaj.

-Mamo, mogłabym pożyczyć auto? Chyba wiem gdzie może ukrywać się Leon i chcę tam natychmiast jechać - poprosiłam teściową.
-Ależ oczywiście. O jakim miejscu pomyślałaś? - spytała.
-O naszym domku letniskowym za miastem. Szukałam na górze i nigdzie nie ma kluczy od niego więc jest bardzo prawdopodobne ,że właśnie tam pojechał - odparłam.
-Miejmy nadzieję ,że twoje przypuszczenia się sprawdzą - westchnęła - no nic. W takim razie jedź spokojnie.

Czekają mnie długie 3 godziny jazdy. Leon pewnie dojechał tam w niecałe 2 godziny ale ja wolę jechać wolno. Już rok nie siedziałam za kierownicą.

Prowadziłam powoli patrząc dokładnie na każdy znak żeby nie mieć żadnych kłopotów z policją która wyjątkowo często patrolowała drogę. W trakcie jazdy bardzo zgłodniałam więc zatrzymałam się na obiad. Po drodze wdałam się też w niezły korek. Koniec końców na miejscu byłam dopiero około 13:00. Jechałam 4 godziny razem z przerwą i korkiem. Wysiadłam z samochodu. Rozejrzałam się dokoła. Od razu poznałam okolicę. Widać było domek a za nim zamarznięte jezioro. Muszę przyznać ,że zimą wygląda to tak samo ładnie jak latem. Wolnym krokiem ruszyłam w stronę domku. Weszłam na drewniany ganek i chwyciłam za klamkę. Rozczarowałam się bardzo kiedy drzwi okazały się zamknięte. Westchnęłam głośno. Jednak po chwili stwierdziłam ,że być może jeszcze nie wszystko stracone.
Podeszłam bliżej jeziora. Szłam wąską ścieżką w stronę małej altanki. I nagle go zobaczyłam. Stał tyłem do mnie. Ręce miał w kieszeniach a głowę lekko uniesioną do góry. Nie widziałam go tylko kilka dni a w tej chwili wydawało mi się ,że minęła cała wieczność. W oczach pojawiły mi się łzy szczęścia. Podeszłam bliżej. Stałam już praktycznie za nim jednak nawet tego nie zauważył.
-Leon? - powiedziałam cicho a on odwrócił się napięcie. Patrzył na mnie przez chwilę następnie mrugnął kilka razy pod rząd i powiedział zrezygnowany:
-Violetta... Mogę wiedzieć co tutaj robisz? - zapytał z wyrzutem.
-Przyjechałam do ciebie, Leon. Musisz.mi uwierzyć. Nie wzięłam tych tabletek. Nigdy bym tego nie zrobiła - nawet na mnie nie patrzył. Wyminął mnie i po prostu poszedł - Leon! - krzyknęłam i pobiegłam za nim.
-Violetta skończ. Nie mam już do ciebie zaufania - powiedział.
-Jestem twoją żoną, musisz mi uwierzyć - mówiłam łamiącym się głosem.
-Tylko prawnie. Na papierze jesteś moją żoną. Już ci nie wierzę. Dla mnie nie istniejesz - krzyknął.
-Nie mów tak, proszę. Mamy dziecko. Leon ja cię kocham. Dlaczego wierzysz Esmeraldzie a nie mnie - łkałam.
-Bo już raz mnie oszukałaś. Już raz mnie zdradziłaś a potem jeszcze zniknęłaś na dwa długie lata. Już wtedy, kiedy przyszłaś tego dnia prosić o wybaczenie powinienem był zamknąć ci drzwi przed nosem nie dając ci dojść do słowa. Albo mogłem pozwolić ci wyjechać. Nie byłoby problemu - rzekł zimnym tonem a ja płakałam.
-Leon... - szepnęłam do własnych butów.
-Violu - złapał mnie delikatnie za rękę - chciałbym ci uwierzyć. Przez te kilka dni myślałem nad tym. Próbowałem ci uwierzyć, zrozumieć albo chociaż wybaczyć. Ale nie umiem. Przykro mi lecz nie masz tu już czego szukać - puścił moją rękę i odszedł. A ja znowu zostałam sama.

W TYM SAMYM CZASIE
(dom rodziców Leona)

#Mama Leona

-Babciu - zagadnęła mnie Melka przy obiedzie.
-Tak słońce?
-Zrobiłam wczoraj coś brzydkiego - powiedziała ze smutną minką.
-Co takiego zrobiłaś? - zaciekawiłam się.
-Podsłuchiwałam wczoraj ciebie i mamę wieczorem a przecież tak nie można. A potem zabrałam bez pytania mamy komputer. Chciałam zobaczyć jak wyglądają te tabletki o które tata tak się strasznie zezłościł na mamę. Przepraszam że tak zrobiłam - powiedziała smutno.
-Nie martw się kochanie. Dobrze ,że wiesz ,że źle zrobiłaś - uśmiechnęłam się do niej.
-A wiesz babciu ,że te tabletki na zdjęciu wyglądały zupełnie tak jak taki dziwny cukier który ciocia Esmeralda dodała kiedyś  mamie do herbaty - zaśmiała się pijąc sok - Dziękuję - wstała od stołu i popędziła na górę.
To co mówi Mel zgadza się z tym co powiedziała mi Violetta. Esmeralda sama przyznała się do swojego czynu. Muszę o tym powiedzieć Violettcie kiedy wróci.

#Violetta

Podczas drogi powrotnej widziałam wszystko jak przez mgłę. Byłam głodna a jednocześnie zbierało mi się na wymioty. Głowa mnie rozbolała a nie zabrałam nawet ze sobą tabletki. Na szczęście nie natrafiłam na żaden korek. Chociaż jedno dobre. Kiedy byłam już w mieście wyjechałam do Fran bez zapowiedzi. Czułam po prostu że jeżeli będę jechać chociaż minutę dłużej źle się to dla mnie skończy. Byłam wykończona, musiałam zrobić sobie przerwę.

-Czyli przyjechałaś 100 kilometrów na marne? - oburzyła się Fran.
-Na to wygląda. Ja już nie wiem co mam robić - powiedziałam zrezygnowana.
-Chyba będę musiała się sama do niego przejechać.
-To i tak nic nie da, on... - poczułam ,że cokolwiek co miałam w brzuchu lub żołądku, właśnie  odbywa wędrówkę do góry. Czym prędzej pobiegłam do łazienki.
-Ej Viola wszytko ok? - spytała zaniepokojona Fran przez drzwi.
-Yhm - mruknęłam.
-Wchodzę! - krzyknęła i już po chwili znalazła się obok mnie. Siedziałam na toalecie z głową wspartą na rękach.
-No właśnie widzę ,że wszytko dobrze - rzekła ironicznym tonem - Co dzisiaj jadłaś? Może się czymś zatrułaś.
-Rano płatki a potem jakąś sałatkę na obiad w jakiejś restauracji - odpowiedziałam.
-No to nie wiem. Chyba ,że... Viola powiedz mi, kiedy wy ostatnio - pokazała coś dziwnie palcami.
-Kiedy my ostatnio co? - przewróciła oczami.
-Kiedy ostatnio się bawiliście - powiedziała z głupawym uśmiechem a ja nadal nie wiedziałam o co jej chodzi.
-Francesca mów po ludzku.
-Kiedy ostatnio ze sobą spaliście - wybuchnęła.
-A bo ja wiem. Ile minęło od nowego roku? 3 tygodnie nie? - zaczęłam głośno myśleć - A właściwie po co ja ci to mówię - zaśmiałam się a ona podeszła do szafki i wyjęła jakieś małe pudełeczko.
-Co to? - zdziwiłam się kiedy mi je podała. Spojrzałam na nie i po chwili okazało się ,że to test ciążowy - Fran no co ty, chyba nie myślisz ,że... - spojrzałam na nią trochę przestraszona.
-Właśnie tak myślę. I zaraz się przekonamy czy moje przypuszczenia są słuszne - odparła szybko.
-Fran nie... - próbowałam się wymigać.
-Sikaj! - powiedziała stanowczo i wyszła z łazienki.
Westchnęłam głęboko i zrobiłam to co kazała. Po kilku minutach spojrzałam na test.
Dwie kreski.

*****************************
Jak wam się podoba?
Muszę przyznać ,że zupełnie nie planowałam ciąży Violetty. Ten pomysł przyszedł mi w trakcie pisania tego rozdziału. Mam nadzieję że wam się podoba. Mogę was zapewnić ,że z tym dzidziusiem nie stanie się nic złego.
Miałam w planach przedłużyć sezon o jakieś trzy rozdziały ale chyba wydłuży się trochę bardziej. Chcę w pełni zakończyć całą sprawę z tabletkami i nie chce w żadnym wypadku tego przyspieszać bo historia nie będzie miała tego efektu o jaki mi chodzi.

Jeszcze raz wszystkiego najlepszego na święta, a my widzimy się już wieczorem na trzecim rozdziale "Jak przez mgłę".

Trzymajcie się paaa:*