Sezon 4 Rozdział 16 "Koniec?"

#Leon

Przewróciła oczami i powoli zaczęła otwierać kopertę. Przeleciała wzrokiem kartkę z wynikami, po czym podała mi.ją ostentacyjnie.
-Proszę bardzo. Nic mi nie jest. Możesz już przestać mnie śledzić - powiedziała i poszła na górę. Spojrzałem na kartkę a następnie poszedłem za Violettą.
-Przepraszam, ale martwię się o ciebie - podszedłem do niej i przytuliłem od tyłu.
-Wiem, ja też przepraszam - odpowiedziała i obróciła się w moją stronę. Pocałowałem ją lekko.
-Leon - zaczęła lecz przerwał jej dźwięk.mojej komórki.
-Przepraszam skarbie. Minuta - powiedziałem i odebrałem telefon. Nie spojrzałem na wyświetlacz. Ale jak się po chwili okazało była to ciocia Esmeralda. Prosiła o spotkanie. Zgodziłem się.

Wszedłem do kawiarni w której się.z nią umówiłem.
-Dzień dobry ciociu - przywitałem się z nią.
-Witaj Leon - odpowiedziała.
-To o czym chciała ciocia porozmawiać? - spytałem siadając.
-Chciałam ci o czymś powiedzieć. Powinnam była już ci to dawno powiedzieć ale ten widok był i dla mnie bardzo traumatyczny - rzekła cicho.
-Co takiego się stało?
-Otóż. Kiedy Violetta była w ciąży z waszym trzecim dzieckiem, zrobiła.. Zrobiła coś strasznego - głos zaczął jej się łamać - widziałam w kuchni jak połyka jakieś tabletki a opakowanie wyrzuca do kosza. Nie chciałam być wścibska. Nic z tych rzeczy. Po prostu ludzka ciekawość popchnęła mnie do tego kosza. Wyciągnęłam opakowanie i okazało się że były to... Były to tabletki poronne - rozpłakała się - Ja nie mogę uwierzyć ,że mogła zabić tego maluszka. Przepraszam Leon ale musisz znać prawdę.
Wstałem i od razu ruszyłem w stronę wyjścia. Byłem zbyt zły i zbyt zszokowany żeby cokolwiek powiedzieć.

#Violetta

Leon znowu poszedł spotkać się z Esmeraldą. Nie mam pojęcia po co ale napewno nie wyniknie z tego nic dobrego. Nagle usłyszałam głośny trzask drzwi.
-Leon? Dlaczego trzaskasz? - powiedziałam.
-Violetta jak mogłaś - powiedział z wyrzutem.
-Co? Nie rozumiem - zdziwiłam się a on zaśmiał się kpiąco.
-Nie udawaj. Jak mogłaś zabić nasze dziecko - krzyknął.
-Leon o czym ty mówisz? - coraz bardziej byłam zdziwiona całą tą sytuacją. Parskął tylko i wyminął mnie - Leon! Możesz mi powiedzieć co tu się dzieje i czemu na mnie krzyczysz - stanęłam przed nim.
-Wzięłaś tabletki poronne i zabiłaś nasze dziecko. To się dzieje - pwiedział a głos mu się trochę łamał. Zamurowało mnie.
-Leon to naprawdę nie ja - prosiłam, jednak on tylko patrzył na mnie obojętnym wzrokiem - Leon proszę, nie patrz na mnie w ten sposób. Powiedz coś - w oczach miałam łzy. Jednak on nadal pozostawał niewzruszony.
-Violetto skończ. Nie chcę słuchać twoich głupich tłumaczeń - powiedział lodowatym głosem.
-Ale musisz mi uwierzyć.
-Nic nie muszę - odparł beznamiętnie.
-Nie chciałam tego. Przecież nigdy bym tego nie zrobiła - mówiłam a z oczu ciekły mi łzy. Głos mi się łamał.
-Ale jednak zrobiłaś, ciocia mi wszytko powiedziała. Nie wiem jak mogłaś to zrobić. Z nami koniec. Nie chcę cię już więcej widzieć. Nigdy.

Poszedł na górę. A ja upadłam na ziemię. Płakałam. Te same słowa, te same gesty. Wszystko dokładnie takie samo jak w moim śnie. Wstałam. Po kilku minutach zobaczyłam Leon schodzącego z góry z walizką. Przeszedł tak szybko że nie byłam nawet w stanie go zatrzymać. Nawet na mnie nie spojrzał. Wyszedł i trzasnął drzwiami. A ja płakałam dopóki do domu nie weszła mama Leona.

******************
Hej, hej:*
To się porobiło :D
Jak wam się podoba?
Tak jakby co to rodzice Leona już wrócili. A mama Leona uznajmy że właśnie wróciła z zakupów:)

Do następnego razu
Pa pa:*