Jak księżniczka z księciem-leonetta. Rozdział 60

Dedykuję Callie :*

Kochany Pamiętniku!

Tak bardzo chciałam aby Leon zwrócił na mnie uwagę. I w końcu się udało. Ostatnio był u mnie w odwiedzinach. Szkoda ,że był to tylko jeden dzień. Od słowa do słowa skończyło się na czułym pocałunku. Czułam się najszczęśliwszą księżniczką na świecie. W końcu przez chwilę miałam przy sobie kogoś na kim mi zależy w takim sposób jaki chciałam...

-Leon ale do końca roku się nie zobaczymy - powiedziała smutno.
-Nie bój się - pogłaskał ją po policzku.
-Po prostu nie wiem czy nam wyjdzie w tak długiej rozłące - wytłumaczyła smutno.

-Przekonamy się. Proszę spróbujmy - złapał ją za rękę.

-Dobrze - uśmiechnęła się.

***

-Aaaa - wrzasnęła rozradowana Ludmiła kiedy obie znalazły się już w pokoju po pożegnaniu Leona - Jesteście parą! Swoją drogą przystojny ale... - zacisnęła zęby urywając w połowie zdanie.

-Ale Federico ładniejszy? - zaśmiała się Violetta.

Ludmiła spiorunowała ją wzrokiem.

***

...Postanowiliśmy spróbować. Wiemy ,że to nie będzie najłatwiejsze bo nie będzie mnie jeszcze przez pół roku. Smuci mnie to ,że nie będę na jego urodzinach. Ani on na moich. Siedemnaście lat skończę tutaj, w Akademii. Na szczęście mam Ludmiłę i Aile. Kończę kochany pamiętniku bo muszę jeszcze napisać list do rodziców.

Zamknęła pamiętnik. Cała w skowronkach podeszła do lustra i zaczęła poprawiać włosy. Ten szczęśliwy stan utrzymywał się u niej od kilku dni. Od momentu kiedy Leon powiedział jej co czuję i pocałował ją. Jej pierwszy pocałunek. Teraz jeszcze bardziej nie mogła doczekać się powrotu do domu.

-Jeszcze się nie nacieszyłaś? - zagadnęła Ludmiła ,która wyszła z łazienki.

-Ty lepiej napisz do Fede, ucieszy się - mrugnęła do niej Violetta.

-Ja mam pisać do tego zarozumialca? - oburzyła się.

-Spodobałaś mu się.

-To bez znaczenia - skwitowała.

Violetta zaśmiała się w odpowiedzi i podeszła do biurka. Sięgnęła po kartkę i długopis. Czas był najwyższy napisać do rodziców. Westchnęła i zaczęła pisać.

Mamo, tato...