Jak księżniczka z księciem-leonetta. Rozdział 52

Violetta stała przed ogromnymi schodami prowadzącymi do drzwi Akademii. Westchnęła ciężko i chwyciła za walizki.
-Ja to wezmę - usłyszała głos i zza rogu wyłonił się ciemnowłosy, średniego wzrostu chłopak.
Podszedł do niej i złapał za jej bagaże.
-O przepraszam najmocniej - ukłonił się - Wasza wysokość nie przedstawiłem się. Max Ponte.
-O myślę ,że ukłony nie będą konieczne. Księżniczka Violetta Castillo. Ale wystarczy Violetta - uśmiechnęła się na co chłopak również odpowiedział uśmiechem - Pracujesz tutaj?
-Oh tak - odparł - To mój pierwszy dzień. Pracuję jako no cóż nie wiem jak to nazwać. Pomocnik? - wytłumaczył - Chodźmy do zamku. Pokaże Ci pokój.
Weszli po schodach do akademii. Przy wejściu stała starsza kobieta z ogromnymi okrągłymi okularami na nosie i długą listą w ręce.
-Pełne imię i nazwisko proszę - powiedziała ochrypłym głosem ledwo spoglądając na Violette.
-Violetta Mirabella Vanessa Castillo - kobieta zapisała coś na swojej liście a następnie rzekła.
-Zapraszam na górę. Maxi pokaż damie pokój.
-Naturalnie - odparł chłopak chwytając za walizki puszczając Violette przodem.
Dziewczyna rozglądała się uważnie. Kroczyła właśnie po czerwonym dywanie w stronę schodów gdzie również ciągnął się dywan. Kiedy znaleźli się na piętrze w oczy rzuciło kilkanaście par takich samych drzwi.
-Castillo, Castillo - mruczał do siebie Maxi spoglądając na kartkę ,którą wyciągnął z kieszeni - Aha, mam. Szóstka. Podszedł do jednych drzwi i otworzył je - Zapraszam - powiedział z uśmiechem.
Violetta weszła do dużego pokoju, skromnie ale bardzo elegancko urządzonego gdzie w różnych częściach pokoju stały trzy idealnie pościelone łóżka, obok szafki nocne i duże szafy zapewne na ubrania.
-To jest od teraz twój pokój - powiedział Maxi ustawiając walizki - Życzę miłego rozpakowywania. Do zobaczenia wasza wysokość.
To mówiąc opuścił pokój. Violetta rozejrzała się jeszcze raz dokładnie. Ściany były koloru beżowego z różowymi dodatkami. Nad łóżkami wisiała elegancka lampka i przed każdym z nich leżał puchaty, różowy dywanik. Violetta podeszła do jednego i zauważyła złożone ubrania i obok zwój papieru. Pierwsze wzięła do ręki kartkę i już miała przeczytać jej zawartość kiedy drzwi ,których Violetta wcześniej nie zauważyła za którymi znajdowała się łazienka, wyszła ładna blondynka.
-Oh wybacz ale musiałam się przebrać - powiedziała - Miło mi Ludmiła Ferro.
-Violetta Castillo. Chyba będziemy razem mieszkać.
-Najwidoczniej - uśmiechnęła się dziewczyna - I z tego co wiem będziemy miały jeszcze jedną współlokatorkę ale na razie jeszcze nie przyjechała.
-Tutaj obowiązują takie stroje? - Violetta wskazała dłonią na strój Ludmiły. Była to granatowa spódnica lekko przed kolana, biała koszula z krótkim rękawem i kołnierzykiem, oraz granatowa kamizelka z różową naszywką z logo Akademii.
-Niestety - westchnęła - Tam masz swój mundurek - wskazała na ubrania leżące na łóżku.
Violetta wzięła do ręki poskładane ubrania.
-A tu jest nasza łazienka - wskazała na drzwi za sobą - przebierz się tam.

Po kilku minutach Violetta była już przebrana w mundurek.
-Nawet ładnie wyglądasz - skomentowała Ludmiła - Na mnie to w ogóle dobrze nie leży.
-Mamy dziś jakieś zajęcia? - spytała Violetta.
-Nie, ale o 18:00 wszystkie mamy być w auli na inaugurację - odparła Ludmiła.
-Tutaj masz wszystkie informacje - podała dziewczynie zwój przywiązany złota wstążką.
W tym momencie drzwi komnaty się otworzyły a w nich stanęła niewysoka dziewczyna o kruczoczarnych włosach upiętych w kok i niebieskich oczach. Na nią stał Maxi z jej bagażami.
-Cześć - wykrzyknęły jednocześnie Ludmiła i Violetta.
-Hej - odpowiedziała nieśmiało dziewczyna.
-Jestem Ludmiła Ferro a to Violetta Castillo - inicjatywę przejęła Ludmiła - A ty jak masz na imię?
-Aila Haloway.
-O jak ślicznie. Jak byłam mała zawsze chciałam mieć na imię Aila ale cóż, rodzice pokarali mnie Ludmiłą - westchnęła blondynka na co Violetta i Aila się roześmiały.
Komentarz Ludmiły rozluźnił atmosferę. Przez kilka następnych godzin rozmawiały i rozpakowywały swoje walizki. Ludmiła i Violetta od razu zorientowały się ,że Aila jest raczej nieśmiałą osobą jednakże po niedługim czasie otworzyła się. Dziewczyny śmiały się i rozmawiały jakby się znały całe życie. Kiedy zaczęła zbliżać się godzina 18:00, wszystkie trzy udały się do auli.