Rozdział 19

 ~~~~~Leon~~~~~

-Puść mnie! - krzyknęła kiedy znaleźliśmy się już na zewnątrz.
-Wiesz, mnie naprawdę nie interesuje co robisz i z kim robisz...
-Leon, to co mówisz a to co robisz się wyklucza. Skoro masz to gdzieś to po co tutaj przyszedłeś i w ogóle skąd wiedziałeś gdzie jestem? - przerwała mi.
-To nieistotne skąd wiedziałem. Nie pozwolę na to ,żebyś ciągle piła i chodziła po jakiś klubach flirtując z obcymi facetami! Bądź co bądź jesteś matką mojego dziecka a nie chcę żeby Mel miała mamę alkoholiczkę!
-Nie twoja sprawa co robię, i nie rób ze mnie jakiejś patologii - syknęła - Poza tym Mel jest też moja.
-Nie rozśmieszaj mnie. Masz w ogóle szczęście ,że pozwalam Fran ją do ciebie zabierać.
-Mam do niej takie same prawa jak ty! - krzyknęła a ja zaśmiałem sie z kpiną.
-Nie masz do niej żadnych praw. I jeżeli chcesz to ci to udowodnię. Nie ma sprawy, możemy to załatwić w sądzie i będziesz to miała na papierze!
-Nie będziesz mnie straszył sądami!
-To przestań pić!
-Leon, po co nam ta wojna - powiedziała już spokojniej powstrzymując łzy.
-No właśnie, po co. Chyba nie muszę ci przypominać kto jest temu winien.
-Nic nie rozumiesz! Nie chciałam cię zostawić!
-I co z tego ,że nie chciałaś? Zrobiłaś to i nigdy nawet nie chciałaś mi tego wyjaśnić - powiedziałem z goryczą niemal słysząc jej ostanie słowa zanim wyszła trzaskając drzwiami.
-Bo nie potrafię, nie rozumiesz... Nie umiem być taka jaką byś chciał...
-Czyli? Gdybyś nie była dla mnie idealna to nigdy bym ci się nie oświadczył.
Milczała przez dłuższą chwilę, podobnie jak ja.
-Może skończmy tę rozmowę bo i tak nie ma sensu - pokręciłem głową z rezygnacją - Odwiozę cię.
-Nie musisz.
-Muszę, bo tam wrócisz.

Północ dochodzi, nie mogę zasnąć. Odwiozłem Violettę i mam nadzieję ,że nie wróciła do tych swoich znajomych. Fran do mnie zadzwoniła i powiedziała ,że była u Violetty ale jej nie zastała. Zostawiła telefon z włączoną wiadomością od jakiegoś Diego i Włoszka od razu chciała po nią jechać, jednak powiedziałem ,że sam to zrobię. Nie wiem czemu to zrobiłem. Może po cichu liczyłem ,że w końcu normalnie porozmawiamy. Sen całkowicie spełznął mi z powiek. Do moich myśli nagle wkradła się Ludmiła. Przypomniałem sobie o naszej kolacji. To już pojutrze. Ogromnie się cieszę ,że zaakceptowała fakt ,że mam dziecko i sam je wychowuje. W końcu myśląc o Ludmile i snując plany na nasz wspólny wieczór, zasnąłem.

W następnym rozdziale....

-Violu, ja zawsze jestem z tobą... Mogę ci pomóc przez to przejść...

-Nie dam rady...

-Uwierz w siebie... Jeszcze nie jest za późno...

***

 14 września, godzina 16:00