Rozdział 15

~~~~~Leon~~~~~

Od: Ludmiła
Spacer?
Dzisiaj, o której będziesz chciał. 

Sobota więc chyba masz wolne :)
Wynagrodzisz mi ostatnią kawę :)

Do: Ludmiła
13:00?

Od: Ludmiła
Może być. Na placu głównym?

Do: Ludmiła
Okej :)

Nie widziałem się z Ludmiłą dobre dwa tygodnie. Najpierw ten pogrzeb, potem praca. Cieszę się , że zaproponowała spotkanie bo chciałbym odnowić z nią kontakt. W końcu kiedyś byliśmy przyjaciółmi. Dochodziła 12:00. Jak zwykle moja mama ucieszyła się kiedy poprosiłem ją o popilnowanie Melki na dwie lub trzy godzinki. Zgodziła się bez wahania. Zadowolony udałem się w umówione miejsce. Ku mojemu zadowoleniu, byłem na miejscu pierwszy. Zazwyczaj to ona na mnie czekała. Chwilę później zobaczyłem ją. Wiatr rozwiewał jej długie blond włosy. Miała na sobie kremowy płaszczyk i czarne szpilki. Podeszła do mnie i szeroko się uśmiechnęła.
-Ale dzisiaj wieje - zaśmiała się i cmoknęła mnie w policzek na powitanie.
-Mimo to, widzę utrzymujesz równowagę w tych butach.

-Jestem taka niska - westchnęła - Muszę się jakoś podwyższyć. 

Zaśmialiśmy się. 

-Gdzie idziemy?

-Przed siebie  - odparła i pociągnęła mnie za sobą.

Szliśmy parkiem, rozmawiając o totalnych bzdurach. Zatrzymaliśmy się po drodze na lody. Może to nie do końca był dobry pomysł bo w końcu mamy środek listopada ale jak szaleć to szaleć. Wspominaliśmy szkolne czasy i ku mojej uciesze, ani razu nie zeszliśmy na temat Violetty. 

-Pamiętasz jak próbowałeś ściągać i zawsze wpadałeś? 

-To było okropne.

Śmialiśmy się i żartowaliśmy. Od czasu zerwania z Violettą, raczej mało było sytuacji kiedy bym był rozbawiony. 

-Chyba się trochę ubrudziłaś - powiedziałem kiedy spojrzeliśmy na siebie a ona znowu się zaśmiała.

-Naprawdę? Ale ze mnie niezdara, nie nawet chusteczki. Gdzie? - spytała.

-Poczekaj ja chyba mam jakąś chusteczkę - wyciągnąłem z kieszeni paczkę i wyjąłem jedną - O tutaj - wytarłem jej ubrudzone miejsce obok ust. 

Uśmiechnęła się. 

-Dzięki. 

Rozmawiało nam się wspaniale. Nie musiałem myśleć o Violettcie, o pracy, o tym ,że sam muszę wychowywać Melanie. No właśnie. Nie powiedziałem jeszcze mojej koleżance o tym ,że mam dziecko. Sam nie wiem czemu. To tylko stara znajomość więc to chyba i tak niepotrzebne. A może po prostu boję się ,że wtedy ona już nie będzie chciała się ze mną spotykać. Do rzeczywistości przywołał mnie dźwięk mojej komórki. Na wyświetlaczu widniała napis "Violetta". Przeprosiłem Ludmiłę i odebrałem. 

-Tak? 

-Leon, wybacz  ,że dzwonię ale mam pilną sprawę. 

-O co chodzi? 

-Powinnam była ci o tym wcześniej powiedzieć. Za godzinę mamy spotkanie u notariusza. W -sprawie testamentu i spadku po mamie. 

-Violetta ale to już nie jest moja sprawa. 

-No właśnie ,że jest. Moja mama ci coś zapisała. Tak powiedział notariusz. 

-Czemu mi tego wcześniej nie powiedziałaś. Jestem teraz zajęty. 

-Nie wiem, sama się dopiero dzisiaj dowiedziałam. Proszę cię przyjedź. Podeślę ci adres esemesem. 

-No dobrze.

-Do zobaczenia.

-Na razie.

Schowałem telefon do kieszeni. Ludmiła patrzyła na mnie badawczo. 

-Violetta?

-Tak. Chodzi o testament jej matki. Ludmiła wybacz ale muszę iść - powiedziałem zmieszany, całując ją na pożegnanie w policzek. 

-Nie szkodzi, do zobaczenia!

-Do zobaczenia!

W następnym rozdziale... 

 

-Dobrze, w takim razie zacznijmy....

-Dzień dobry. Najmocniej przepraszam za spóźnienie...

-Nie szkodzi, jest pan w porę. Właśnie mieliśmy zaczynać.... 

 

***

 

8 września, godzina 16:00