Jak księżniczka z księciem-leonetta. Rozdział 33

-I to w sumie by było wszystko - westchnęła Violetta - Nadal nie wiem dlaczego ja ci to mówię.
-Nie musisz się martwić. Będę milczał jak grób - Federico udał że zaklucza usta a kluczyk wyrzuca za siebie.
Violetta zaśmiała się.
-Ale on i tak jest z Fran. Więc nie ma o czym gadać.
-A oni wiedzą że ty do niego coś czujesz? - zapytał chłopak.
-Nie no coś ty. W życiu nie powiem ani jej ani jemu - odparła Violetta.
-Moim skromnym zdaniem... - zaczął wzniośle ale ona mu przerwała.
-Już starczy tych twoich mądrości - powiedziała szybko śmiejąc się.
-Chodź. Pogadamy z nimi - chwycił ją za rękę i pociągnął w stronę zamku.

-Stój! - powiedział zatrzymując chłopaka w wejściu.
-Dlaczego?
-Nie chcę z nim rozmawiać - syknęła mając nadzieję że Leon i Francesca nie zauważyli ich.
-Ale ja chcę a ty pójdziesz ze mną - znowu posłał jej ten głupi i uśmiech.
Ona tylko westchnęła i wolno poszła za nim.

***

-O czym chcesz rozmawiać? - spytał Leon.
-Leon musisz wiedzieć ,że...
-Cześć - Francesca nie dokończyła bo nagle obok nich pojawił się wysoki, uśmiechnięty chłopak i Violetta.
-To jest Federico - przedstawiła chłopaka Violetta.
-Leon - chłopak uścisnął rękę nowego.
-Francesca - przywitała się ciemnowłosa.
-Jak się bawicie? - zagadnął Federico.
Violetta tylko stała i modliła się żeby Federico nie powiedział nic głupiego.
-Jest nieźle - odparła Francesca.
-Dobra przemowa Viola - uśmiechnął się Leon ciepło.
-Dziękuję - odpowiedziała mając nadzieję ,że nie oblała się rumieńcem.
-Dostrzegam tutaj włoski akcent czy mi się wydaje? - zapytał szarmancko Federico. Fran uśmiechnęła się.
-Mój dziadek od strony mamy wychował się w królestwie we Włoszech. Uczył mnie tego języka i tak mi jakoś wszedł akcent - wytłumaczyła Fran.
-O jak miło. To podobnie jak u mnie. Jeśli chcesz mogę opowiedzieć ci o tym - zaproponował Federico.
-Z wielką chęcią - zgodziła się dziewczyna.
-W takim razie wyjdźmy na taras - Federico wychodząc mrugnął do Violetty.
Księżniczka wiedziała ,że chłopak zrobił to tylko po to by ona mogła porozmawiać z Leonem.
-To syn przyjaciela twojego ojca? - zapytał Leon.
-Przyjaciel to za wiele powiedziane. Bardzo stary znajomy - odpowiedziała.
-Może my też się przejdziemy - podsunął Leon.
Violetta kiwnęła głową na znak zgody.

-I jak twoja jazda konna? Mam nadzieję ,że od czasu mojego wyjazdu jeździłaś - zagadnął Leon kiedy szli alejkami w pałacowych ogrodach.
-Szczerze mówiąc nie - odparła dziewczyna.
-W ten sposób nigdy się nie nauczysz - zaśmiał się chłopak.
Usiedli na ławce. Violetta wystawiła twarz w stronę słońca. Leon siedział i zastanawiał się nad czymś głęboko. W końcu powiedział:
-Powiesz mi dlaczego płakałaś? Nie usłyszałem twojej ostatniej odpowiedzi.
-To naprawdę nic wielkiego - powiedziała szybko.
-Wtedy kiedy cały dzień siedziałaś i płakałaś w ogrodzie to też nie było "nic wielkiego"? - spytał mając nadzieję że dowie się chociaż części prawdy.