Jak księżniczka z księciem-leonetta. Rozdział 38

Dwa dni minęły jak z bicza strzelił. Violetta ledwo zdążyła spakować potrzebne rzeczy do walizki. Cieszyła się ,że jedzie na wakacje z Leonem jednakże miała jedno ale. Czuła się trochę dziwnie z tą wiadomością ,że Francesca wie. Przecież w każdej chwili mogła to powiedzieć Leonowi. Nawet przez przypadek. Koniec końców zniosła a raczej zciągnęła ogromną walizkę po schodach. Limuzyna już czekała na podjeździe.
Kiedy siedziała już w aucie napisała krótkiego SMS-a do Fede ,że jest już w drodze. Ten odpisał tylko ,że trzyma kciuki aby wyjazd się udał.
Droga zajęła niecałe 4 godziny. Kiedy obie rodziny wysiadły z samochodów zaczęły się powitania i całe zamieszanie z wyciąganiem walizek. Violetta nawet nie zdążyła się porządnie z Leonem przywitać. Dostała pokój zaraz obok niego. I niestety albo stety musieli dzielić łazienkę.

Księżniczka weszła do swojego pokoju i zaczęła rozpakowywać walizkę. Wyjęła z niej na razie tylko kilka ubrań, kosmetyki, i pamiętnik. Resztę zostawiła w walizce.
Kiedy chciała zacząć pisać w pamiętniku, do drzwi ktoś zapukał.
-Proszę - krzyknęła.
-Mogę wejść? - zza drzwi wyłonił się Leon.
-Jasne.
Chłopak wszedł i usiadł na łóżku.
-Dostałaś najfajniejszy pokój - mruknął z uśmiechem.
-Już rozpakowny? - zapytała.
-Tak - odparł - Widzę ,że ty też.
-Jeździsz tu co roku?
-Tak. Zawsze sam z rodzicami. Wreszcie w tym roku pomyśleli o mnie. Nie będzie mi się z tobą nudzić - uśmiechnął się.
Violetta zarumieniła się delikatnie.
-Nie dawno jeszcze był początek lata. A teraz już początek sierpnia. Jeszcze tylko miesiąc - westchnął.
-Ja się cieszę - powiedziała - im szybciej lato minie tym szybciej moje urodziny. Mam tylko nadzieję ,że w tym roku rodzice nie zapraszą miliona osób których nie znam. Nie czekam na bal. Ale co roku spędzamy z Fran ten dzień i jest świetnie - uśmiechnęła się na wspomnienie swoich poprzednich urodzin.
-U mnie co roku jest bal. Więc urodziny to dla mnie żadna nadzwyczajna okazja.
-Chodźmy na dół. Rodzice mówili ,że mamy zejść jak się rozpakujemy - wstała ale Leon ją zatrzymał.
-Wiem ,że jestem namaolny. Ale nie będę spał spokojnie dopóki nie powiesz dlaczego płakałaś.