Rozdział 26

 ~~~~~Violetta~~~~~

Ludmiła. Ludmiła Ferro. Wiele o niej słyszałam. Leon wspominał mi o ich przyjaźni. Nigdy jednak nie było dane mi jej poznać osobiście, aż do tego wigilijnego wieczora. Zobaczyłam ją w ślicznej bordowej sukience ze spływającymi na ramiona blond lokami. Złapała Leona za rękę. I tym razem nie była tylko jego przyjaciółką.
Ja i Leon nie jesteśmy razem już dosyć długo. Sama pozwoliłam na to aby żył własnym życiem. I to głupie, ale nie spodziewałam się tego. Albo może właśnie spodziewałam. Jednakże pojęcie ,że Leon sobie kogoś znajdzie było takie abstrakcyjne. Nie wyobrażam sobie ,że ja mogłabym się teraz z kimś związać. I myślałam o Leonie tak samo. A jednak się myliłam. On zaczął już układać sobie życie. Z moją córką, nie ze mną.
Siedziałam w moim przestrzennym salonie, na białej sofie, przykryta kocem. Jak byłam mała, ten pokój był taki radosny. Niby nic się nie zmieniło od czasu kiedy babcia zmarła. Może zniknęło tylko kilka zdjęć z komody. Lecz kiedy ja się tu wprowadziłam, życie z tego miejsca uciekło. Ze mnie też już powoli ucieka. Z przemyśleń wyrwał mnie dźwięk otwieranych drzwi. Nie zdziwiłam się ani trochę kiedy w wejściu po chwili stanęła Francesca.
-Ciągle siedzisz i nic nie robisz? - założyła ręce na piersi - Violetta wstawaj i chodź do kuchni. Przyniosłam coś ciepłego.
Powoli zwlokłam się z sofy i ruszyłam za Fran. Kiedy weszłam do pomieszczenia, na blacie stały już jakieś pojemniczki i talerzyki a moja przyjaciółka krzątała się w tę i z powrotem. Usiadłam przy stole i wsparłam głowę na ręce. Obserwowałam Włoszkę zastanawiając się nad jej trybem życia. Żyje w ciągłym biegu. Raz jest u mnie, raz zajmuje się Mel, wieczorami pracuje nad swoimi felietonami. Zastanawiam się kiedy ona ma czas na życie towarzyskie. Chociaż może ja nie powinnam się na ten temat wypowiadać. Mimo wszystko wydaje się być szczęśliwa.
-Proszę - postawiła przede mną talerz z gorącym ryżem i sosem.
-Dzięki - mruknęłam a ona usiadła obok mnie ze swoją pracą.
-Violu, muszę z tobą porozmawiać o czymś ważnym - zaczęła a ja mimo woli przewróciłam oczami. Nie miałam ochoty na rozmowy. Zwłaszcza te poważne.
-Więc słucham.
-Obie wiemy ,że nie radzisz sobie ze swoim nałogiem...
-To nie jest nałóg - oburzyłam się.
-Dobrze. Nie radzisz sobie z alkoholem. Ze swoim uzależnieniem. I myślę ,że znalazłam dobre wyjście - zaczęła z ta swoją nutką podekscytowania w głosie.
-Jakie wyjście? - zapytałam trochę znudzona.
-Terapia. I to bardzo dobra terapia. Moja daleka kuzynka z niej skorzystała i bardzo jej to pomogło. Sprawdziłam dokładnie ich stronę internetową. To zamknięty ośrodek w Rosario. Terapia trwa w zależności od sześciu do ośmiu tygodni - tłumaczyła ale ja pokręciłam głową.
-Dziękuję ale niepotrzebnie się wysilałaś. Nie mam zamiaru nigdzie jechać.
-Violetta.
-Żadna Violetta. Nie, nie potrzebuję żadnej terapii.
-Nie sądzisz ,że to mogłoby być dobre rozwiązanie? - spojrzała na mnie wyczekując odpowiedzi.
-Nie - powiedziałam stanowczo.
-Zastanów się. To może zmienić twoje życie - uśmiechnęła się lekko - Na lepsze.
-Nie chcę niczego zmieniać.
-Dlaczego? Nie chciałabyś znowu przejąć opieki nad córką? Nie chcesz znowu być szczęśliwa, z rodziną?
-Fran, Leon już sobie kogoś znalazł na moje miejsce.
-A dziwisz mu się? - zabolało mnie to pytanie.
-Nie. Powinien być szczęśliwy- przełknęła ślinę.
-I tak jeszcze nie wszystko stracone.

W następnym rozdziale...

-Kocham cię 

-Kocham cię

***

13 listopada, godzina 19:00

*********************************************************************************

Cześć kochani!

Jak wam się podoba rozdział?  

Kolejny dopiero w niedzielę ale zapraszam was na sobotę na rozdział połówkowy. 

Tak więc do jutra!

Buziaki :*